Dichtbij Dood

Wie al in de baarmoeder het verlies van een tweelingvruchtje ervaart, heeft de dood al van heel dichtbij meegemaakt. Een vruchtje sterft soms plotseling, maar vaker gaat het heel geleidelijk en weet het overlevende kindje ook dat die ander niet verder zal leven.

Je zo dichtbij dood bevinden kan niet anders dan effect hebben op iemand in zijn verdere leven.

Zo kan het zijn dat een alleengeboren tweeling zich heel erg verbindt met de levenskant. Hij of zij besluit voor twee te leven, gaat vanuit wilskracht het leven vormgeven alsof hij ook het leven van het overleden kindje moet gaan leven. Een enorme levensdrang die op een bepaald moment niet vol te houden is en vaak opbreekt.

Er zijn ook veel mensen die zich juist verbinden met de doodkant. Heel letterlijk door veelvuldig opnieuw dood om zich heen te creëren. Door zelf niet te willen leven en liever dood te zijn. Ook hevige depressies, automutilatie of andere vormen van strijd tegen zichzelf kunnen uitingen hiervan zijn.

De doodkant gaat ook over niet-leven.

“Als ik ook niet leef, ben ik trouw aan het overleden broertje of zusje”, is de onbewuste beweging. En vanuit die beweging is het heel ingewikkeld om wél te gaan leven. Om toekomst te zien. Om vorm te geven aan wat jij van je leven wilt maken. Om levensenergie te laten stromen.

Veel van deze mensen zijn eindeloos op zoek naar verlichting van hun pijn. En zolang deze kernervaring niet aan het licht is, is het echt moeilijk om de pijn op te lossen. Deze kennis, die verder teruggaat in een mensenleven dan je voorstellingsvermogen, krijgt hopelijk langzaam meer bekendheid binnen de psychiatrie en psychologie, zodat mensen bij de kern van hun pijn geholpen kunnen worden.